Dagboek 23-29 november
Alweer 3 maanden hier!
De weken rijgen zich aaneen, we kunnen al bijna de maanden gaan tellen!
Alweer 3 maanden genieten we van een zomer zonder einde!
Al iemand jaloers? Koop een enkeltje PNG en werk met ons mee! Er is echt veel te doen en het is ondanks tegenstand, die het werk van de Heer nu eenmaal oproept, zo goed om te ervaren dat we heel direct mogen meewerken aan de bediening van de Verzoening. De verzoening tussen God en mensen, die Christus Jezus tot stand heeft gebracht.
We hebben vaak het idee dat God Zich met ons verzoend heeft, maar als je de Bijbel er nog eens goed op naleest, mag je weten dat God ons met Zich verzoend heeft. Dus van Zijn kant is de Weg open, vandaar dat wij een boodschap voor de wereld hebben: Laat je met God verzoenen!
Het is God die door Christus de wereld met zich heeft verzoend: hij heeft de wereld haar overtredingen niet aangerekend. En ons heeft hij de verkondiging van de verzoening toevertrouwd. 2 Kor.5 :19
Het wezenlijke van de liefde is niet dat wij God hebben liefgehad, maar dat hij ons heeft liefgehad en zijn Zoon heeft gezonden om verzoening te brengen voor onze zonden. 1 Joh. 4: 10 |
|
God is nooit een vijand van de mensen geweest, maar wij als mensheid hebben God de rug toegekeerd, “ niemand die God ernstig zoekt; allen zijn afgeweken, tezamen zijn zij onnut geworden; er is niemand die goed doet, zelfs niet een! “ Rom.3:11
Schokkend!
Daarom is het zo heerlijk om te weten dat God ons (ja, ook jullie) gekozen heeft om door ons Zijn plan van de verzoening met de gehele Schepping tot stand brengt. Hem zij alle glorie!
Als jij je geroepen weet om in Nederland (of waar ook ter wereld) deze roeping te vervullen, neem dan een retourtje! ;-)
Walindi
Het leven als moderne zendeling is anders dan enkele eeuwen geleden. De ontberingen liggen op een ander vlak, geestelijk en emotioneel, wat ons betreft. Soms weet ik niet of ik me schuldig moet voelen over de buitenkansjes die je hier soms hebt. Ik heb jullie beloofd dat ik nog iets zou vertellen over de laatste tocht naar Walindi. Dat is zo’n buitenkansje!
De groep uit Noord-Ierland die hier gewerkt had, zou als afsluiting een tocht naar Walindi maken, jullie weten nog wel: de mooiste plek op aarde wat betreft de koraalriffen en met de meeste soorten vissen op aarde.
Omdat er ter plaatse een boot gehuurd wordt om daar te komen is het goed als zoveel mogelijk mensen meegaan om de kosten per persoon zo laag mogelijk te houden. Al weken van te voren was er een oproep gedaan, wie wil en kan er mee. Tja, de verleiding was erg groot! Ik wilde wel van de partij zijn.
Het was op een vrijdag gepland, dus Sinco moest gewoon naar school, en ik kon vervanging vinden voor mijn oppasbaantje. Zo vertrokken we ’s morgens vroeg met de hele groep Ieren, Annette en Beulah en ik. We gingen op pad met twee busjes. Jan zou ook mee zijn gegaan, zij het niet dat hij de dag ervoor niet zo lekker was en het even rustig aan moest doen. Een ander zendingsechtpaar dat ook hier op de eilanden werkt, was voor vakantie een week hier in de buurt en later een paar dagen te gast op de basis. Duane en Joy. Die hebben we opgepikt in Kimbe. Ook zij maakten deel uit van onze groep.
Voorbij Kimbe , al met al ongeveer een uur rijden ligt Walindi! Daar parkeerden we de busjes en gingen naar de boot, die weer gerund werd door twee Papua-mannen. Zij hadden zodoende ook een dagje uit, en werden er nog voor betaald ook!
 . .
Het weer was helder, dus wij genoten, toen we eenmaal op zee waren, van zon en wind en golven. Wat prachtig blauw is het water daar!
We voeren rechtstreeks naar het kleine onbewoonde eiland, ik heb er eigenlijk geen idee van hoelang die tocht duurt, maar het is best een hele tocht, heerlijk! En zoals gewoonlijk had Annette haar thermoskannen met koffie en heet water voor de thee weer bij zich met alles erop en eraan. Inclusief appeltaart die ze de dag tevoren had gebakken. Dus koffie midden op zee!
Op het eiland was het rustig! Ha,ha! Totdat wij er kwamen!
Annette was benieuwd hoe het met Jan ging en probeerde met haar mobieltje contact te maken. Moet je je voorstellen dat dat nog lukte ook toen ze een eindje de oceaan in was gelopen. In wat voor tijd leven we? Zit je in Papua New Guinea in de oceaan en bel je even naar huis. Voor hetzelfde geld hadden we even naar Nederland kunnen bellen al snorkelend in de oceaan!
 . .
Nadat wij onze spullen geïnstalleerd hadden, trokken we onze uitrusting aan, duikbrillen met snorkel en zwemvliezen, of ander schoeisel, en snorkelen maar. Het lijkt nooit te vervelen, om in een groot levend aquarium rond te dobberen met je neus naar beneden. Voor de meeste Ieren was het ook een eerste en geweldige ervaring. Iedereen had voor de eigen lunch gezorgd, zo konden we tussen de middag lekker picknicken en vermaakten we ons op deze heerlijke dag. Op de terugweg deed iemand , die vaker geweest was, het verzoek om nog naar een bepaalde plaats te varen waar vaak dolfijnen zijn . Het leuke is, dat die dan mee zwemmen met de boot en natuurlijk hun malle sprongen vertonen. Dat betekende nog een extra lange vaartocht. Sommigen van het gezelschap gingen voorop de cabine zitten, of heet dat roef? En zelfs op de voorplecht. Toen Annette en een van de andere meiden dat ook deden en er nog plek over was, vond ik dat ook wel een uitdaging. Dus ik ook op de plecht geklommen , lekker met de beentjes over boord in de wind. En zoals altijd met zulke gelegenheden draag ik mijn witte zonnehoedje! Ik had het al stevig op mijn hoofd gedrukt, want stel je voor! Het blijft altijd goed zitten!
Maar ja, op een onbewaakt ogenblik draaide ik mijn hoofd, en je ziet het voor je (?) de wind nam mijn hoedje mee en daar dreef het weg op de golven! “ Och” , dacht ik, “ wat jammer nou, die ben ik dus kwijt!” ik was er eigenlijk toch een beetje aan gehecht! De dames gilden natuurlijk, dat hoort er zo bij! Jammer dat ik mijn fotocamera niet bij de hand had!
Maar tot mijn stomme verbazing vonden onze begeleiders het de moeite waard om terug te varen en te proberen het hoedje te redden! Of vonden ze het gewoon een leuke uitdaging? Geweldig toch, ik vond dit de mop van de dag! Ik zei al tegen Annette: “ Dat is een mooi episode voor ons dagboek!” De boot hield in, veranderde van koers, (wat klinkt dat hè! ) en toen we vlak bij het hoedje waren probeerde een van de mannen van de boot met een lange stok met een punt (zou die eigenlijk voor haaien bedoeld zijn?) mijn hoedje te vangen. Eerst dreef het juist verder weg, en ik zou gedacht hebben, ach, laat maar, maar nee, de aanhouder wint! Zo kreeg ik mijn geliefde hoedje toch weer terug!
Helaas hebben we geen dolfijnen gezien!
Terug in Walindi hebben we nog even in het zoetwater zwembadje gedobberd, toen lekker gedoucht en weer terug naar huis. Moe, roodgebrand, maar voldaan!
Als jullie komen, moeten jullie echt een keer mee naar Walindi hoor!
Wasmachine perikelen
Ik had jullie al eens verteld over de wasmachine die ik hier gebruikte, waar je dus echt veel werk aan hebt en grote kans op overstromingen als je niet oplet! Zoals mij dus al overkomen was.
Vorige week liet hij het afweten! Die oude machine dus. Probleempje! Eerst heb ik nog een hele was bijna geheel handmatig gedaan, de centrifuge deed het gelukkig wel. Toen hebben technische mensen er nog met kennersblikken naar gekeken, maar helaas, het was niet zo even te verhelpen.. Intussen mocht ik de wasautomaat van Beulah gebruiken. Zij had ook nog steeds een tweedehands automaat die ze uit Engeland hadden meegenomen voor wie hem nodig zou hebben. Ze had al eerder aangeboden dat ik die mocht overnemen, maar ik was eerst nog niet zo zeker of het wel rendabel zou zijn. Maar na gebruik te hebben gemaakt van de hare wist ik het wel! Je verschoont hier soms enkele malen per dag je kleren, omdat het zo heet en zweterig weer is.
Beulah’s man heeft de machine nog dezelfde week in ons huis geïnstalleerd. Gelukkig gaf het geen probleem i.v.m. de waterdruk. Dus tegen een weggeefprijsje ben ik nu de gelukkige eigenaar van een automatische wasmachine. Wat een comfort. Nee, het samenwerken met Amerikanen heeft wel z’n voordelen. (Beulah’s man is ook een Amerikaan).
Tuintje
Inmiddels heb ik ook een begin gemaakt met een tuinhegje aan te leggen. Omdat onze buren wat aan het kappen waren en uitdunnen boden ze mij wat planten aan, met en zonder wortel. Dat is hier geen probleem! Het was midden op de dag, ik moest nog oppassen en rusten, dus ik legde de planten zolang in een laagje water in het bad.
’s Avonds had ik ook iets op het programma, maar die planten konden natuurlijk niet te lang in het bad blijven liggen. Niet zozeer omdat het dan jammer van die planten zou zijn, dat ook wel, maar je begrijpt dat wij hier niet kunnen volstaan met 1 x per week in bad zoals in vroeger dagen!
En om nu samen met de planten te baden of te douchen was ook niet aanlokkelijk. Planten kunnen niet tegen shampoo natuurlijk!
Dus om een uur of 10 ’s avonds in het donker was ik zo goed niet of ik moest gaten graven om de planten een eerlijke kans van overleven te geven. Het was trouwens heerlijk om in de avondkoelte te werken! Af en toe even de zaklamp erbij! Ging prima. Annette zag mij zwoegen en moest natuurlijk wel lachen. Maar eigenlijk kun je beter ’s nachts het zware werk doen en dan overdag slapen, maar ja, zo werkt het nu eenmaal niet. Ik vind het leuk om te doen, vooral als ik zie, dat een tak zonder wortels op een gegeven moment aanslaat en een struik wordt! Of is dat normaal? Elke dag even een paar emmers water er over en nu, na een week, ziet het er naar uit dat de meeste stekken het in elk geval wel gaan redden!
Gezondheid
Aan het begin van de week was ik een beetje ziek, hoofdpijn , koortsuitslag en lichte koorts. Gelukkig kon ik er aan toegeven en heb lekker geslapen. Maar onze buren en anderen waren wel bezorgd, want ze waren bang dat ik malaria zou hebben. Zelf merkte ik wel dat het niet zo was, je kunt het meestal wel herkennen aan de koude rillingen, die had ik dus niet. ’s Avonds kwam Annette al aan met een thermometer en wilde hem het liefst zelf aan mij geven om zich te overtuigen. Onze ouderwetse glas-in-lood thermometer, o nee, het was kwik-in glas, heb ik een poosje geleden al kapot laten vallen. Na drie dagen was ik gelukkig weer opgeknapt en kon mijn werk weer doen. Ja echt, ik werk ook nog wel eens hoor! Elke dag naar het strand gaat ook vervelen!
Overigens wilde ik zeggen dat we heel dankbaar zijn dat we tot nu toe dus heel gezond zijn en ons werk gewoon lekker kunnen doen. En dan vooral ook Sinco want die is echt dag en nacht bezig, maar nog steeds met veel enthousiasme.
Werk
Het werk in bibliotheek vind ik erg leuk. Maandag, voordat duidelijk was dat ik een beetje ziek was, had ik wat hulp in de bieb van de al eerder genoemde Joy. Dat was erg fijn, zij heeft in het verleden hier ook een tijd in de bibliotheek gewerkt en het huidige computerprogramma geïnstalleerd. Dus een van de vragen die ik nog had, heeft zij met mij behandeld.
Sinco is zoals gezegd nog steeds lekker bezig, ook al moet hij de jongelui wel wat aansporen hier en daar omdat dit semester vrij lang is. Van twee meisjes uit de dorm is de moeder al gekomen en logeert hier tot dat ze met elkaar voor de Kerst naar hun huis in de Bush gaan. En deze week hopen de ouders van Aubri (mijn vriendinnetje) en haar broer Robby te komen tot vlak voor Kerst. Hopelijk zal dit hen was inspiratie geven voor de laatste loodjes.
St. Nicolaas
En over lood gesproken , we hebben met de Nederlanders hier, te weten Jan en Annette en dochter en een Nederlandse jongen Rene uit de dorm lootjes getrokken, dus a.s. zaterdag vieren wij een heus Sinterklaasfeest.
Volgende week een verslag!
Tevens van Thanksgivingday met de Amerikanen!
|
-
-